🦦 Leśny Ptak Z Rodziny Drozdów

Śpiewak, a konkretniej drozd śpiewak, to średniej wielkości ptak z rodziny drozdów. Występowanie Drozd śpiewak występuje na terenie znacznej części Europy, oraz w niektórych rejonach Azji. Jeśli chodzi o Europę, występuje wszędzie poza rejonami wyjątków ciepłymi, takimi jak Półwysep Iberyjski. Sztucznie przeniesiono go do Nowej Zelandii oraz do Australii, gdzie jego populacja zaczęła się rozrastać. Jest ptakiem wędrownym – gatunki przebywające w zimniejszych częściach świata, zimową porą, migrują na południe, docierając nawet do Afryki. Ptaki mieszkające w cieplejszych krajach są osiadłe – nie migrują. Drozd śpiewak występuje przede wszystkim w lasach, parkach, miejscach, które charakteryzują się dość bogatym poszyciem. Gniazdo zakłada głównie w krzakach i na drzewach. Kształt gniazda jest wielką ciekawostką – gniazdo przypomina filiżankę i w celu ochrony przed zimnem oraz wzmocnienia, jest podklejone błotem. Wygląd Ptak o długości ciała nie przekraczającej 23 centymetrów. Upierzenie samicy i samca jest dokładnie teka same. Brązowy grzbiet kontrastuje z kremowo – żółtym brzuchem, na którym można wyróżnić szereg cętek. Biały dół brzucha, różowe stopy i nogi, oraz żółtawy dziób. Pożywienie Drozd śpiewak jest ptakiem, który żywi się zarówno pokarmem pochodzenia zwierzęcego jak i roślinnego, zawsze jednak wybiera miękkie rzeczy. W przypadku zwierząt, najchętniej zjada takie bezkręgowce jak ślimaki czy tez dżdżownice, w przypadku roślin, najchętniej sięga po miękkie owoce – na przykład owoce jagód. Zjadając ślimaki, w bardzo ciekawy sposób pozbywa się skorupek – uderza w nie kamieniem, a pozostałe części czyści przed zjedzeniem. Lęgi Samica wyprowadza 2, 3 lęgi w roku, składając w gnieździe do 7 jaj. Wysiaduje je sama, przez około 17 dni. Kolejne 17 dni upływa, zanim młode staną się upierzone i zdolne do latania. Ptak ten jest ptakiem dość popularnym, jest jednak objęty ochroną gatunkową. Powodem takiego stanu rzeczy, jest malejąca w niektórych rejonach świata populacja tych ptaków, oraz przypadki łapania ich do niewoli. Taka sytuacja pojawia się dość często – drozdy bywają wyłapywane, głownie z uwagi na swój unikalny głos.

Tego roku na nadejście prawdziwie ciepłej i kwiecistej wiosny trzeba jeszcze trochę poczekać. Jednak ptaki wiedzione instynktem wracają już regularnie ze swoich zimowisk i przystępują sukcesywnie do lęgów. Szczególnie jest to zauważalne, gdy tylko wstając wcześnie rano wyjdziemy na zewnątrz lub uchylimy okno i posłuchamy ich śpiewów. Nawet, gdy pogoda nie jest najlepsza słychać intensywne głosy wielu ptaków. Wiele osób mówi wtedy, że ptaki głośno śpiewają. Ale czy faktycznie są to dźwięki wydawane przez wiele różnych gatunków?Otóż o tej porze roku najczęściej można usłyszeć sikory oraz kilka gatunków ptaków z rodziny drozdowatych. Prawie wszystkie drozdy odlatują na zimę z Bieszczadów. Natomiast ich powroty zaczynają się bardzo wcześnie, z początkiem marca, a bywało że pod koniec lutego. Do drozdów należą kosy, śpiewaki, kwiczoły, paszkoty, drozdy obrożne i droździk. Te ostatnie nie gniazdują w Bieszczadach, natomiast najczęściej można je spotkać w tym regionie podczas jesiennych i wiosennych przelotów. Ubarwienie drozdów w niczym nie przypomina ich śpiewów. W tej grupie ptaków zdecydowanie przeważają kolory szare, brązowe i czarne. Odróżnienie po wyglądzie zewnętrznym samców od samic u drozdów jest bardzo trudne. Najbardziej wyraźnie różnice pomiędzy obiema płciami występują u kosów. Samce są czarne z żółtym, czasem lekko pomarańczowym dziobem, zaś samice ciemnobrązowe z plamkowanym podbródkiem. Natomiast śpiew godowy samców drozdów, a szczególnie kosów i śpiewaków, należy do jednych z najbardziej melodyjnych w świecie tej grupy najczęściej można usłyszeć o dwóch porach dnia. Oczywiście jest to świt i wczesne godziny poranne, ale także pod koniec dnia, o zmierzchu i zachodzie słońca. Najbardziej donośnym i zróżnicowanym jest śpiew samca drozda śpiewaka, stąd zresztą wzięła się jego polska nazwa. Z kolei dźwięki godowe kosów są bardziej melancholijnie i przeciągłe, nie tak urywane i skokowe, jak to ma miejsce u śpiewaków. Kosy kiedyś były typowo leśnymi, dzikimi i trudnymi do obserwacji ptakami, co zresztą nadal spotykane jest w wysokich Bieszczadach. Przeszło 150 lat temu zaczęły one jednak sukcesywnie gnieździć się w miejskich parkach i na wsiach. Proces ten po raz pierwszy zaobserwowano na początku XIX wieku w zachodniej części Niemiec. Następnie gatunek ten sukcesywnie zaczął pojawiać się w innych regionach zachodniej i środkowej wyróżnili dwie tzw. formy u tego gatunku, miejską i leśną. Wizualnie obie te formy kosów nie różnią się między sobą. Różnice widoczne są w zachowaniu ptaków. Kosy miejskie nie boją się ludzi, gniazda zakładają często w pobliżu domów i osiedli, a podczas lekkich zim nie odlatują. Taka sytuacja ma zresztą miejsce w Sanoku, gdzie przez okres całego roku można obserwować te ptaki. W miastach bardzo często można także usłyszeć śpiewające kosy w nocy, przy świetle latarni, co nigdy nie zdarza się u formy leśnej. Ma to ważne znaczenie biologiczne, gdyż o świcie najczęściej zaczyna się ruch miejski i związany z tym hałas uliczny, co bardzo mocno zagłusza śpiew pokarmem wymienionych ptaków z rodziny drozdowatych w okresie wiosenno-letnim są dżdżownice, które są intensywnie wyszukiwane na łąkach i trawnikach. Zaś drozd śpiewak wykształcił u siebie ciekawą umiejętność. Otóż po opadach deszczu, gdy nieraz zdarza się, że masowo wychodzą na drogi ślimaki, chwyta je i uderzając dziobem w muszle rozbija na asfaltowej nawierzchni, aby dostać się do miękkiego ciała zwierzęcia. Często też można usłyszeć jego śpiew podczas dżdżystej i deszczowej aury. Na miejsce do budowy gniazda drozd śpiewak zazwyczaj wybiera drzewa iglaste, a szczególnie świerki. Jego gniazda są łatwe do rozpoznania, a to z powodu bardzo charakterystycznej twardej wewnętrznej wylepy, która jest utworzona z wilgotnej mieszaniny próchnicy, piasku i części bieszczadzkich lasach iglastych lub mieszanych, bukowo-jodłowych, gnieździ też inny przedstawiciel drozdowatych, a mianowicie drozd obrożny. Jak na to wskazuje jego nazwa, ptak posiada wyraźną plamę wokół piersi, koloru białego. Jego śpiew jest bardziej monotonny i mniej wyraźny niż u śpiewaka i kosa. Wędrując po lasach naszego regionu na pewno można się także natknąć na paszkota. Jest to największy z naszych drozdów, lecz rozpoznanie go po wyglądzie i głosie jest dość trudne. Z kolei w nadrzecznych łęgach i na skrajach naszych lasów bardzo często gniazdują kwiczoły, które można nieraz spotkać, gdy skaczą po łąkach w poszukiwaniu pokarmu. Zaś w okresie zimy w dużych stadach lubią odwiedzać sady i parki w poszukiwaniu różnych owoców, w tym jarzębin i jabłoni. Największą bieszczadzką „drozdowatą” rzadkością jest nagórnik. Jest to bardzo rzadko spotykany ptak, który sporadycznie gniazduje w piętrze połonin. Rodzina drozdowatych jest dość liczna i oprócz wyżej opisanych gatunków należą także do niej także rudziki, kląskawki, białorzytki, pleszki i Sitko

ptak z rodziny bekasowatych: barwny ptak: ptak łowny: drzewo lub krzew o drobnych, białych kwiatach i małych, kulistych owocach: mały ptak leśny o zielonawożółtym upierzeniu: ptak drapieżny z rodziny sokołów: ptak oceaniczny: ptak śpiewający, nieco większy od wróbla: ptak morski: jaskrawo upierzony ptak, gnieżdżący się w

ptak z rodziny sokołów - hasło do krzyżówkina 8 liter - siódma I. Hasła . Szukaj; ptak z rodziny drozdów: nawałnik: ptak z rodziny: nawałniki: gigancik:

Kos zwyczajny jest ptakiem określanym jako ptak średniej wielkości. Kwalifikowany jest jako ptak pochodzący z rodziny drozdów. Zamieszkuje praktycznie cała Europę. Mieszka również w znacznej części Azji, w niektórych rejonach Afryki. Sztucznie przeniesiony w rejon Australii, do Nowej Zelandii i na okoliczne wyspy. Jest ptakiem wędrownym. Zimuje w cieplejszych rejonach Europy, w rejonach śródziemnomorskich. Występuje zarówno w lasach, jak i w pobliżu siedzib ludzkich. Charakterystyczne jest to, iż wędrowne są przede wszystkim ptaki występujące w lesie. Miejskie ptaki z reguły pozostyaja w miastach i zimują, w razie konieczności znajdując cieplejsze elementy miejskich budowli. Jeśli odlatują, to przede wszystkim młode ptaki oraz samice. Przeloty ptaków odbywają się na początku wiosny i bardzo późną jesienią. W Polsce można spotkać kosy praktycznie we wszystkich miastach, oraz w wielu rejonach leśnych. Wygląd Samce kosa, mają upierzenie jednolicie, błyszcząco czarne, aczkolwiek wyróżniające się żółtym dziobem z czarną końcówką. Dziób jesienią brązowieje. Osobniki, które można określić jako starsze, mają dzioby koloru pomarańczowego. Podobny kolor ma obrączka wokół oczu. Samica kosa różni się od samca dość znacznie. Jest oliwkowo – brązowa, z niewyraźnymi plamkami innego koloru. Dziób ma brązowy. Cechą wspólna płci są nogi – zawsze są ciemnobrązowe. Rozpoznanie płci jest bardzo proste – może to uczynić przeciętny amator. W przeciwieństwie do szpaka, kosy mają dość długo ogon. W wypadku kosów zamieszkujących w miastach ubarwienie może być nieco jaśniejsze lub zawierać białe elementy. Bardzo rzadko, ale spotyka się kosy całkowicie białe, zwane albinosami. Występowanie Występuje w wielu polskich lasach. Najczęściej w tych, które są dość gęste. Jeszcze do niedawna był ptakiem typowo leśnym, jednak sytuacja nieco się zmienia. Zasiedla miejsca miedzy innymi w pobliżu rzek i zbiorników wodnych. Jest dość płochliwy. Można to zauważyć, chociażby po tym, że kosy ostrzegają się głośnym krzykiem, zaraz po tym, jak dostrzegą lub poczują człowieka. Około 50 lat temu wykształcił się jednak gatunek określany jako miejski. Ptaki tego rodzaju nie obawiają się człowieka, budują swoje gniazda w pobliżu miejsc, w których człowiek zamieszkuje i przebywa. Zajmują parki, skwery, drzewa przy ulicach, jak również rejony roślinne na prywatnych terenach – w ogrodach, na działkach i w innych miejscach. Specjaliści wypowiadają się wprost – przebywanie w takich miejscach to znaczne ułatwienie dla ptaków, nie muszą one bowiem zdobywać pokarmu – mają go pod dostatkiem. Charakterystyczne jest to, iż im daj na wschód, tym mniej ptaków „miejskich”, co może być spowodowane tym, że środowisko naturalne jest tam dla kosów bardziej przyjazne. Pożywienie Kos jest ptakiem wszystkożernym. Zjada zarówno pokarm pochodzenia zwierzęcego jak i roślinnego. Gustuje w ślimakach, drobnych bezkręgowcach, różnego rodzaju robakach. Jeśli chodzi o rośliny, z reguły ptaki zjadają miękkie owoce i miękkie elementy roślin. Dieta zwierzęca dominuje wiosną, dieta roślinna jesienią. Lęgi W ciągu roku samica kosa wyprowadza około 3 lęgów. W warunkach miejskich najczęściej 4. Samica wysiaduje jajka przez około 2 tygodnie, kolejne 2 tygodnie zajmuje wychowanie piskląt. Po tym okresie wylatują one z gniazda. Kos jest ptakiem, który występuje w wielu odmianach. Różnią się od siebie wielkością, wyglądem i innymi szczegółami.

By whosolisel | July 27, 2017 Kos zwyczajny, kos (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdów (Turdidae). Występowanie Zamieszkuje prawie całą Europę, dużą część środkowej, południowej i wschodniej Azji oraz północno-zachodnią Afrykę. Introdukowany w Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Europejskie leśne ptaki (poza osobnikami z miast) pochodzące z północnej i wschodniej Europy zimują na południowym zachodzie Europy w rejonie śródziemnomorskim, azjatyckie – na południe od lęgowisk. Miejskie kosy odlatują tylko sporadycznie, zwykle wybrane samice i tegoroczne, młode ptaki. Przeloty w marcu i kwietniu oraz październiku i listopadzie. Populacje miejskie są osiadłe, zimą przenoszą się niektóre do lasów. Wyróżnia się 15 podgatunków. W Polsce rozpowszechniony, średnio liczny ptak lęgowy i przelotny, lokalnie może być liczny. Część ptaków zimuje w polskich miastach, środkowoeuropejskie, synantropijne obecnie, ptaki są częściowo wędrowne i spotkać je można w prawie wszystkich siedliskach od lasów po bezdrzewne centra miast. Cechy gatunku Samiec jednolicie, błyszcząco czarny z wyróżniającym się żółtym dziobem z czarnym końcem, jesienią staje się brązowy, starsze osobniki mają dziób pomarańczowy (zwłaszcza wiosną). Podobnego koloru jest obrączka oczna. Pełni on funkcje sygnalizacyjne pomiędzy osobnikami tego samego gatunku. Wokół oka ma nagą żółtą obrączkę, a sama tęczówka jest ciemnobrązowa. Samica oliwkowobrązowa z niewyraźnymi brązowymi plamkami na szarym spodzie i rozjaśnieniem na podgardlu, dziób brązowy, na gardzieli różowy odcień. U obu płci nogi ciemnobrązowe. Młode podobne do samicy, ale bardziej brązowe i więcej nakrapiane na spodzie ciała. Mają początkowo ciemny dziób, który żółty staje się dopiero w drugim roku życia. Niedojrzałe samce są matowoczarne. Rozróżnienie zatem płci i wieku w terenie nie przysparza większych problemów. Obie płci mają podobną wielkość. Kosy mają dość długi ogon, w odróżnieniu od nieco mniejszego szpaka. Lot kosa jest dość zwinny, ale powolny. U odmiany miejskiej barwa piór jest bardziej zmienna. Istnieją także rzadkie białe kosy (Leucyzm), charakteryzujące się brakiem pigmentu na całym ciele. Najczęstszym odstępstwem od dzikich kosów jest częściowy albinizm samców. Ich ciemne pióra są wymieszane z białymi. Takie ptaki łatwo rzucają się obserwatorom w oczy. W naturalnym środowisku nieprawidłowość w wytwarzaniu barwnika zwróciłaby na osobnika uwagę i już w młodości wykluczyłaby go z reprodukcyjnego cyklu (białe kosy nie dożywałyby dorosłości). Warunki panujące w mieście są dużo korzystniejsze – brak zagrożeń zwiększa więc ich przeżywalność. Bardzo rzadko spotyka się jednak całkowitych albinosów. U samic odchylenia w ubarwieniu również się obserwuje, ale osobniki takie przybierają wtedy bardziej ochrową lub szarą barwę. Wymiary średnie Długość ciała: ok. 24–27 cm Rozpiętość skrzydeł: 34–40 cm Masa ciała: 75–110 g Głos Alarmuje krótkim, ostrym “czuk”, przy spłoszeniu szybko powtarzanym i przechodzącym w głośny jazgot. Śpiew godowy jest powolny, czysty i głośny. Składa się z melodyjnych fletowych gwizdów podzielonych na wyraźne, zróżnicowane zwrotki “tak tak”, “duk duk” i “diks diks” z wplecionymi szorstkimi elementami i gwiżdżącymi strofami. Do śpiewu wplata świergotliwe motywy i naśladownictwa – powtarza dźwięki zasłyszane z okolicy, a nawet dzwonki telefonów komórkowych. Najczęściej śpiewa siedząc na wysokim stanowisku, jak wysokie drzewo, antena telewizyjna lub dach dużego budynku. Usłyszeć można go już pod koniec lutego, czasem nawet w nocy lub późnym wieczorem w oświetlonym miejscu, np. przydrożną lampą, najczęściej jednak wczesnym rankiem. Głosy ostrzegające przed napastnikiem z ziemi różnią się od tych, które alarmują o drapieżnikach powietrznych. Siedliska Wszelkie lasy z bujnym podszytem, parki, ogrody i inne obszary z drzewami lub krzewami. Przystosowany do życia wśród krzewów, zwłaszcza liściastych. Pierwotnie był ptakiem leśnym występującym na różnej wysokości w pobliżu brzegów jezior i rzek, podobnie jak drozd śpiewak, płochliwym i odlatującym na zimę. Widząc człowieka, kosy ostrzegały inne ptaki charakterystycznym krzykiem i szybko skrywały się w niedostępnych, gęstych zaroślach. Część tych “dzikich” populacji nadal żyje w Europie. Od lat 30. XX wieku wykształciła się jednak odmiana ogrodowa (zwana też miejską) – kos stał się ptakiem często spotykanym w centrach dużych miast, gdzie znajduje skwery, parki, ogródki działkowe, dzielnice willowe i ogrody. Powszechnie zamieszkuje też wsie. Osobniki tej odmiany na zimę pozostają w swoich rejonach lęgowych i mają odrębne zachowania od reszty ptaków – przede wszystkim są mniej płochliwe. Przebywanie blisko siedzib ludzkich spowodowane jest zdobywaniem łatwego pokarmu i pędem wędrowania. Im dalej na wschód, tym mniej kosów związanych z człowiekiem, a więcej tych preferujących leśne środowisko. Kos przebywa głównie na ziemi, poszukując pożywienia wśród liści lub w ziemi. Najczęściej porusza się skacząc. Jest mało płochliwy. Okres lęgowy W ciągu roku wyprowadza kilka lęgów (najczęściej do 3) od końca marca do lipca. Kosy miejskie przystępują do lęgów wcześniej niż leśne, toteż gniazdują zwykle 4 razy w sezonie Gniazdo W lesie zazwyczaj nisko w koronie niewielkiego drzewa, przy pniu lub w rozwidleniu gałęzi, na pnączu, zwykle na 2-3 metrach, choć zdarza się nawet na wysokości 50 cm, ale i w krzakach. W mieście, oprócz drzew w parkach, żywopłotach i ogrodach, również w załomach murów i innych miejscach przypominających półdziuple. Gniazdo budowane jest przez samicę z mchu, suchych liści, korzonków, drobnych gałązek i źdźbeł trawy, wzmocnione mieszaniną próchnicy, gliny i żwiru. Wyściółkę tej konstrukcji, przypominającej czarkę, stanowi miękka i sucha trawa. W mieście kosy wykorzystują też znalezione odpadki: kawałki sznurka, papieru, folii. Rzadko gnieździ się bezpośrednio na ziemi. W miastach gniazda nie są często niczym osłonięte, co jest łatwo zauważalnym łupem dla drapieżników (których jednak nie jest wiele w tych warunkach). Jaja Samica składa 3–6 wysmukłych jaj (zwykle 6, w powtarzanych lęgach – 4–5). Barwy jaj zmienne – od zielononiebieskich w czerwonobrązowe, liczne i drobne rdzawe plamki, po brązowe. Wysiadywanie Jaja wysiadywane są przez okres 12–14 dni przez samicę. Średnio co godzinę przylatuje samiec, pozwalając jej na chwilę odpoczynku i zdobycie pożywienia. Pisklęta, rzekome gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 13–14 dniach. Okryte są ciemnoszarym puchem. Przez około 3 tygodnie, do uzyskania samodzielności, są karmione przez samca. Pożywienie To ptak wszystkożerny. Bezkręgowce – robaki, mięczaki, zwłaszcza dżdżownice, ślimaki i owady, które wygrzebuje ze ściółki, opadłych liści lub trawy, czereśnie, truskawki, czerwona porzeczka . Zimą zjada miękkie owoce, w tym jagody różnych drzew i krzewów (jarzębiny, głogu, cisu, jemioły, czarnego bzu itp.). Populacje miejskie są prawie wszystkożerne, w zimie chętnie korzystają z karmników. Pomimo iż chętnie jedzą kawałeczki chleba grubo smarowane smalcem, to nie należy karmić ich pieczywem. Taki pokarm niekorzystnie wpływa na układ pokarmowy ptaka powodując wiele poważnych chorób, w tym kwasicę, biegunkę, niedobory składników pokarmowych przez małe zróżnicowanie odżywcze takiej diety itp. Dieta zwierzęca dominuje wiosną. Żerują wtedy na bezkręgowcach na ziemi lub wydziobują dżdżownice spod niej, jak i spomiędzy liści. Poruszają się krótkimi skokami co chwilę przystając, aby rozejrzeć się lub wypatrzeć zdobycz. Ochrona Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

leśny ptak z rodziny drozdów