Wiersz powstał pod koniec IX 1829r podczas wycieczki Mickiewicza w z 2 części;-pierwsza liczy 6 wersów-druga 26 wersowaRymy naprzemienne,parzysteWiersz jest adresowany do ukochanej się gniewnym dobitnym stwierdzeniem"Nigdy,więc nigdy z tobą rozstać się nie mogę"-świadczy o walce z samym sobą i powracającym liryczny czuje się bezsilny wobec wielkiej że dawna miłość wciąż i wszędzie mu boi się jej,ale nadal podsuwa mu różne sytuacje w jakich może znajdować się ją jako królową balu,która flirtuje z nowymi kochankami,rozbawioną i kochaną przez on sam narażony na niebezpieczeństwa górskiej wspinaczki,powraca myślą do Litwy i do domu zastanawia się czy adresatka wiersza jest szczęśliwa,czy nie czułaby się lepiej z nim na gotowy do pełnej poświęceń miłości,do opieki nad całym dniu wędrówki czekałby na nich odpoczynek w górskiej chacie przy sobie wyobrażał poeta prawdziwe spokojne szczęście,pogodne i radosne w atmosferze ciepła i traktuje z czułością-jak że są to tylko marzenia i mimo to nie może przestać jej kochać,która jest z innym mężczyzną z dala od że i liczę na naj.

Źródło: Adam Mickiewicz, Do*** Na Alpach w Spluegen, [w:] Kobieto! Boski diable! Boski diable! Mickiewicz, Norwid, Słowacki , wybór Maria Józefacka, Kraków 1987.

Przełęcz alpejska i miejscowość na granicy szwajcarsko-włoskiej. Wsławiona w literaturze polskiej wierszem Mickiewicza Do… (Na Alpach w Splügen), którego incipit, zdaniem Alfonsa Bronarskiego, nie odnosi się do nazwy gór, tylko do homonimicznego słowa, oznaczającego górskie pastwiska. W dawnym hotelu pocztowym Bodenhaus przechowywana jest księga pamiątkowa gości, obejmująca okres maj 1828 – lipiec 1844. Pod datą 26 września 1829 znajdują się w niej wpisy Mickiewicza i Antoniego Edwarda Odyńca. Mickiewicz w rubryce „miejsce urodzenia” wpisał: Pologne, w rubryce „stan i zawód” najpierw omyłkowo: St. Petersburg, następnie: Poète, w rubryce „skąd przybywa”: Petersburg, w rubryce „dokąd zmierza”: Milan, data: Sept. 26. ,,Pod wpisami Mickiewicz dopisał uwagę, wyrażającą zadowolenie z pobytu: „très contents de notre sejour”. W księdze gości jest więcej wpisów polskich, m. in. „comte Krasinsky”. Zygmunt Krasiński zatrzymał się tu po raz pierwszy w roku 1839, w drodze z Neapolu do Drezna. Po raz kolejny przekraczał w tym miejscu Alpy w listopadzie tego samego roku, tym razem jadąc na południe. Świadectwem następnego pobytu Krasińskiego na przełęczy (w drodze z Neapolu do Monachium) jest datowany w Splügen 11 lipca 1840 roku wiersz O ziemio włoska, zakończony wezwaniem, by ziemia włoska strzegła pozostawioną na niej ukochaną: „Mów jej północnym wiatrów twych powiewem, / Żeś na ostatniej granic twoich skale / Słyszała także mej rozpaczy żale – / I żem cię żegnał miłości westchnieniem!”. Pod koniec sierpnia 1840 roku poeta znów był na przełęczy, tym razem w drodze z Monachium do portu Civitavecchia. Podczas tego pobytu (26 VIII) napisał wiersz Do D., w którym pojawiają się miejscowe realia – „starożytny” kościół, wiejski domek, wyżyny, uwieńczone ruinami. Wracał przez Splügen rok później, tym razem, jak wynika z księgi gości, towarzyszyła mu adresatka poprzedniego wiersza, Delfina Potocka. 24 października 1841 roku Krasiński znów był na Splügen, jadąc z Włoch przez Niemcy do Francji (w księdze wpisał odpowiednio Wenecję i Kolonię). Powstałe w Splügen wiersze świadczą o tym, że miejsce to było odczuwane przez romantyków nie jako cel sam w sobie, ale jako próg, granica – między Północą a Południem, między przeszłością a przyszłością, między wspomnieniem a rzeczywistością, między rzeczywistością a marzeniem, między ziemią a niebem. W latach sześćdziesiątych XIX wieku przebywał w Splügen inż. Stephan Preiss, syn Stefana Preissa ze Staszowa, który w roku 1810 jako pierwszy Polak otrzymał obywatelstwo kantonu Gryzonia (na jego terytorium leży Splügen). Inż. Preiss wyjeżdżając pozostawił w zajeździe nie przeczytaną do końca książkę Aarona Bernsteina z Gdańska pt. Fantazyjna podróż po Wszechświecie w przekładzie, a raczej adaptacji Stanisława Löwenharda. Całość jest przedsięwzięciem całkiem nowoczesnym, autor proponuje bowiem wirtualną podróż po kosmosie. Radzi – zamiast zbędnych w kosmosie paszportów – wziąć ze sobą intelekt i poczucie humoru, „a że fantazja ma swe siedlisko w mózgu, gdzie działa coś, co według najnowszych badań bardzo się do elektryczności zbliża, przeto właściwie zamierzamy odbyć elektryczną wędrówkę po świecie”. W ślad za Bernsteinem tłumacz proponuje – dla uzmysłowienia czytelnikowi proporcji poszczególnych ciał Układu Słonecznego – położyć słońce na placu Zamkowym w Warszawie, a planety rozmieścić na Krakowskim Przedmieściu i na Nowym Świecie. Merkury miałby wówczas wielkość ziarnka gorczycy. Wenus i Ziemia miałyby rozmiary grochu i mieściły kolejno na wysokości odwachu (na wprost wylotu ulicy Miodowej) i gmachu Towarzystwa Dobroczynności (słynny „Res Sacra Miser”, dziś siedziba „Wspólnoty Polskiej”). „Na planetę Mars wybrać musimy kuleczkę średnicy przez pół mniejszej od grochu i położyć ją wprost Poczty”, czyli budynku znanego dziś jako Pałac Wesslów (Krakowskie Przedmieście 25). Na planetoidy między Marsem a Jowiszem („38 nadzwyczaj delikatnych pyłków, prawie niewidocznych dla gołego oka”) przeznacza Löwenhard plac „między kościołem Karmelitów a Namiestnikowskim pałacem”. Co dalej? „Dla oznaczenia Jowisza w naszym modelu możemy śmiało użyć brzoskwini i położyć ją tuż na początku Nowego Światu, obok Akademii Medycznej” (dziś Pałac Staszica, od nazwiska pierwszego prezesa Akademii Lekarskiej; ciekawe, dlaczego Löwenhard nie wspomniał o stojącym już wówczas od 30 lat na miejscu wirtualnej brzoskwini pomniku Kopernika z wyobrażeniem układu słonecznego?). Dla uzmysłowienia wyglądu Saturna – kuli umieszczonej w pierścieniu – autor znajduje sprytną analogię, przywołując wyobrażenie wiśni: „wielkość jej bowiem dość dobrze do naszego modelu przypada, a jeśli korzonek w około okręcimy i umocujemy żeby się trzymał, to już możemy się z nią udać ku ulicy Chmielnej i tam stosowne miejsce do położenia wynaleźć.” Uran proponują autor z tłumaczem przedstawić w postaci malutkiego orzecha laskowego, umieszczonego na placu Aleksandra, czyli dzisiejszym Trzech Krzyży. „Wreszcie dla Neptuna, dopiero w roku 1846 odkrytego, potrzebujemy kuli wielkości truskawki, którą za Belwederem położyć wypadnie.” Kula wielkości koła dorożki, ziarnko gorczycy, dwa i pół ziarnka grochu, 38 pyłków, brzoskwinia, wiśnia z wirującą szypułką, orzeszek laskowy i truskawka, a wszystko to porozmieszczane dokładnie między kolumną Zygmunta a Belwederem. Trudno o ładniejszy obraz, tłumaczący Polakom proporcje naszego układu planetarnego. Książeczka z tym konceptem, rozcięta do s. 93, zachowała się na przełęczy Splügen do pierwszych lat XXI wieku (obecnie w zbiorach autora hasła).

Adam Bernard Mickiewicz ( Zavosse, Gubernia da Lituânia, Império Russo (hoje na Bielorrússia), 24 de dezembro de 1798 - Istambul, Império Otomano, 26 de novembro de 1855) foi um dos poetas e escritores poloneses mais conhecidos, conhecido como o grande poeta polonês, e que juntamente com Zygmunt Krasiński e Juliusz Słowacki é

J. Przyboś twierdzi, że wiersz Na Alpach w Splügen nie ma sobie równego wśród liryków Mickiewicza. Utwór ten powstał w 1829 r., kiedy to Mickiewicz odbył wycieczkę w Alpy w towarzystwie poety Antoniego Odyńca. W jej trakcie przejeżdżał właśnie przez przełęcz w Splügen znajdującą się na pograniczu szwajcarsko-włoskim. Adresatkę wiersza kojarzy się oczywiście z Marią z Wereszczaków Puttkamerową, młodzieńczą miłością poety. Rozpadający się na dwie części utwór mówi o tęsknocie za kobietą, która pozostała daleko w kraju rodzinnym bohatera. Jego dramat uczuciowy rozgrywa się na tle alpejskiego krajobrazu. Pojawiają się elementy górskiego pejzażu, takie, jak: „lodowiska”, „szum alpejskiej kaskady”. Góry określa się jako „podniebne”, podkreślając w ten sposób ich wielkość, taką samą funkcję pełni obraz bohatera „niknącego w chmurach”. Mówi się również o trudach takiej wysokogórskiej wędrówki, otchłaniach, w które łatwo spaść i nieuniknionym zmęczeniu. Wstrzymując krok, wiecznymi utrudzony lody, I oczy przecierając z lejącej się wody, bohater idzie na przód. Krajobraz, który ma wokół siebie musi być niezwykle piękny, zapierający dech w piersiach, on jednak nie potrafi się nim cieszyć, jego myśli owładnięte są tęsknotą za ukochaną. Toteż nieustannie – jak mówi – Szukam północnej gwiazdy na zamglonym niebie, Szukam Litwy i domku twojego, i ciebie Pomimo tego, że wyjechał daleko, ciągle czuje się związany z kobietą, którą przecież dwukrotnie aż nazywa „niewdzięczną”. Wiersz rozpoczyna się stwierdzeniem: Nigdy, więc nigdy z tobą rozstać się nie mogę! Według Cz. Zgorzelskiego wypowiedź ta brzmi tak Jakby to był dalszy ciąg rozpoczętej przed chwilą rozmowy, w której spójnik „więc” nawiązuje do jakichś pominiętych, wcześniejszych członów wypowiedzi. Można sobie wyobrazić, że ów „dialog” z ukochaną trwa nieustannie, skoro bohater jest niemal opętany myślą o niewdzięcznej kochance: Morzem płyniesz i lądem idziesz za mną w drogę, Na lodowiskach widzę błyszczące twe ślady I głos twój słyszę w szumie alpejskiej kaskady […] Jego tęsknota jest tak silna, że zdaje mu się nawet, że za chwilę zobaczy ją gdzieś za swoimi plecami. Pragnie tego, a jednocześnie boi się. Wyznanie jego w tym momencie jest bardzo ekspresyjne: I włosy mi się jeżą, kiedy się oglądam, I postać twoję widzieć lękam się i żądam. Zastanawia się, jak wygląda teraz jej życie, życie kobiety, którą […]poddani Niewolnicze schylając karki, zowią Pani. Chciałby wiedzieć, czy to życie, które wybrała uczyniło ją szczęśliwą. Być może teraz, kiedy on, biedny wędrowiec, rozpacza, ona właśnie jest „królową biesiady” i „w tańcu rej prowadzi wesołej gromady”, a może nawet bawi się nowymi miłostkami albo wręcz publicznie wyśmiewa jego wzgardzone uczucie. Zarzuca jej, że wybrała życie pełne przyjemności: Że cię rozkosz usypia i wesołość budzi, I że cię nawet żadna pamiątka nie nudzi. Chyba jednak nie wierzy, że to wszystko mogło dać jej szczęście, zastanawia się jeszcze: Czy byłabyś szczęśliwsza, gdybyś, moja miła, Wiernego ci wygnańca przygody dzieliła? Na to pytanie bohater sam stara się znaleźć odpowiedź. Z westchnieniem („Ach!”) wymienia wszystko to, co byłby gotów dla niej zrobić. Starałby się uchronić ją przed trudami wspólnej górskiej wędrówki, umilał czas śpiewem, ogrzewał zmarznięte dłonie. W chwili odpoczynku w górskiej chacie okryłby ją własnym płaszczem i użyczył ramienia, na którym mogłaby wesprzeć zmęczoną głowę. Wyraźnie widać dwudzielność tego utworu: najpierw bohater wydaje z siebie gniewny okrzyk, ma on charakter buntu, zniecierpliwienia tym, że nie potrafi wyzwolić się od kobiety, która odrzuciła jego uczucie, z czasem jego skarga jednak cichnie, łagodnieje, aby w zakończeniu stać się tylko westchnieniem, marzeniem kochającego, które nigdy się nie spełni. Po patetycznym początku to ciche, wręcz tkliwe zakończenie porusza do głębi. J. Przyboś twierdzi, że słowa te […] brzmią w ciszy niespełnienia – mocniej niż najgłośniejszy krzyk rozpaczy. Początkowe zdanie wykrzyknikowe oraz późniejsze oskarżenia: „niewdzięczna!” przechodzą w ciche wyznanie. Spokój tego utworu podkreśla budowa trzynastozgłoskowca i występujące w całym utworze rymy parzyste. strona: - 1 - - 2 -

Historia gazdy Hordubala oparta jest ściśle na faktach i wzbudziła niemałe wzburzenie opinii publicznej. Adam Mickiewicz Błogosławieństwo (z Petrarki)

Tematem wiersza Adama Mickiewicz Do ***. Na Aplach i Splügen jest nieszczęśliwa miłość. Adam Mickiewicz napisał go w Splügen w 1829 r. w czasie podróży w Alpy. Adresatką wiersza jest ukochana poety – Maryla Wereszczakówna, lecz już wówczas żona hrabiego Wincentego Puttkamera. Na początku wiersza podmiot liryczny z wielkim rozżaleniem zwraca się do ukochanej: Nigdy, więc nigdy z tobą rozstać się nie mogę!, co świadczy jedynie o tym, że poeta nie jest w stanie zapomnieć o niej, wymazać ją ze swej pamięci. Dużo podróżuje, jest daleko od niej, podziwia egzotyczne krajobrazy, spotyka piękne kobiety, a mimo to wydaje mu się, że ona zawsze jest blisko niego, ze szczerością wyznaje: Szukam Litwy i domku twojego i ciebie. Strony: 1 2

Został członkiem Towarzystwa Literackiego, Towarzystwa Litwy i Ziem Ruskich, w 1833 był redaktorem i głównym publicystą "Pielgrzyma Polskiego". Swoje przemyślenia na temat misji Polski i zadań emigracji zawarł w "Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego". W 1834 wydał "Pana Tadeusza". Adam Mickiewicz ożenił się z Nigdy, więc nigdy z tobą rozstać się nie mogę!Morzem płyniesz i lądem idziesz za mną w drogę,Na lodowiskach widzę błyszczące twe śladyI głos twój słyszę w szumie alpejskiej kaskady,I włosy mi się jeżą, kiedy się oglądam,I postać twoją widzieć lękam się i gdy ja dzisiaj, w tych podniebnych górach,Spadający w otchłanie i niknący w chmurach,Wstrzymują krok, wiecznymi utrudzony lody,I oczy przecierając z lejącej się wody,Szukam północnej gwiazdy na zamglonym niebie,Szukam Litwy i domku twojego, i ciebie;Niewdzięczna! może dzisiaj, królowa biesiady,Ty w tańcu rej prowadzisz wesołej gromady,Lub może się nowymi miłostkami bawisz,Lub o naszych miłostkach śmiejąca się prawisz,Powiedz, czyś ty szczęśliwsza, że ciebie poddani,Niewolnicze schylając karki, zowią Pani?że cię rozkosz usypia i wesołość budzi,I że cię nawet żadna pamiątka nie nudzi?Czy byłabyś szczęśliwsza, gdybyś, moja miła,Wiernego ci wygnańca przygody dzieliła?Ach! ja bym cię za rękę po tych skałach wodził,Ja bym trudy podróżne piosenkami słodził,Ja bym pierwszy w ryczące rzucał się strumienieI pod twą nóżkę z wody dostawał kamienie,I pszeszłaby twa nóżka wodą nie dotknięta,A całowaniem twoje ogrzałbym by nas czekał pod góralską chatą;Tam zwleczoną z mych barków okryłbym cię ty byś przy pasterskim usiadłszy płomieniuUsnęła i zbudziła na moim ramieniu.

Dzień dobry, potrzebujemy poprawić i skonfigurować kilka rzeczy w Baselinker: - sprawdzenie i zsynchronizowanie około 40 faktur z InFakt, - stworzenie nowego statusu i przenoszenie do niego zamówień jeżeli w Asystencie Pakowania wystąpi błąd, - sprawdzanie czy zamówienia w statusie "Pakowanie" nie zostały anulowane lub zlecony zwrot produktu, - ustawienie wyboru wariantu produktu w

^{(Na Alpach w Splügen). Nigdy więc, nigdy z tobą rozstać się nie mogę! Morzem płyniesz i lądem idziesz za mną w drogę, Na lodowiskach widzę błyszczące twe ślady I głos twój słyszę w szumie alpejskiej kaskady; I włosy mi się jeżą, kiedy się oglądam, I postać twoją widzieć lękam się i żądam. Niewdzięczna! Gdy ja dzisiaj, w tych podniebnych górach Spadający w otchłanie i niknący w chmurach, Wstrzymuję krok, wiecznymi utrudzony lody, I oczy przecierając z lejącej się wody, Szukam północnej gwiazdy na zamglonem niebie, Szukam Litwy, i domku twojego, i ciebie... Niewdzięczna! może dzisiaj, królowa biesiady, Ty w tańcu rej prowadzisz wesołej gromady; Lub może się nowemi miłostkami bawisz, Lub o naszych miłostkach śmiejąca się prawisz! Powiedz, czyś ty szczęśliwsza, że ciebie poddani, Niewolnicze schylając karki, zowią »Pani?« Że cię rozkosz usypia i wesołość budzi, I że cię nawet żadna pamiątka nie nudzi? Czy byłabyś szczęśliwsza, gdybyś, moja miła, Wiernego ci wygnańca przygody dzieliła? Ach! jabym cię za rękę po tych skałach wodził, Jabym trudy podróżne piosenkami słodził, Jabym pierwszy w ryczące rzucał się strumienie I pod twą nóżkę z wody dostawał kamienie; I przeszłaby twa nóżka wodą niedotknięta, A całowaniem twoje ogrzałbym rączęta; Spoczynekby nas czekał pod góralską chatą; Tam zwleczoną z mych barków okryłbym cię szatą, A tybyś przy pasterskim usiadłszy płomieniu, Usnęła i zbudziła na mojem ramieniu... 1829. Do mego cicerone w Rzymie.[1] (W imionniku Henryki Ankwiczówny). Mój cicerone! oto na pomniku Jakieś niekształtne, nieznajome imię Wędrownik skreślił na znak, że był w Rzymie... Ja chcę coś wiedzieć o tym wędrowniku. Może go wkrótce przyjmie do gospody Kłótliwa fala; może piasek niemy Zatai jego życie i przygody, I nigdy o nim nic się nie dowiemy... Ja chcę odgadnąć, co on czuł i myślił, Gdy w księdze twojej śród włoskiej krainy Za cały napis to imię wykréślił, Na drodze życia ten swój ślad jedyny. Czy drżącą ręką po długiem dumaniu, Rył go powoli, jak nagrobek w skale? Czy go odchodząc uronił niedbale, Jako samotną łzę przy pożegnaniu?...}

Jak radzi sobie w niedoskonałym świecie bohater książki „Buszujący w zbożu” Salingera? Adam Mickiewicz „Do ***. Na Alpach w Splügen 1829” - interpretacja i analiza wiersza; Ignacy Krasicki „Mądry i głupi” - morał, interpretacja bajki Krasickiego; Jesienny krajobraz - Opis krajobrazu jesieni

Do*** na Alpach w Splugen 1829 (Ebook)Autorzy: Adam MickiewiczWydawca: Wolne LekturyStron: 3ISBN: 978-83-285-0296-3Formaty: Pdf, Epub, Mobi3,49 zÂł >> 2,44 zÂł (-30%) Do*** na Alpach w SplĂźgen 1829 Nigdy, więc nigdy z tobÄ rozstać się nie mogę! Morzem płyniesz i lÄ dem idziesz za mnÄ w drogę, Na lodowiskach widzę błyszczÄ ce twe ślady I głos twĂłj słyszę w szumie alpejskiej kaskady, I włosy mi się jeĹźÄ , kiedy się oglÄ dam, I postać twoję widzieć lękam się i ĹźÄ dam. Niewdzięczna! Gdy ja dzisiaj, w tych podniebnych gĂłrach. [...] Adam Mickiewicz Ur. 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koÂło NowogrĂłdka Zm. 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziÂś: StambuÂł) NajwaÂżniejsze dzieÂła: Ballady i romanse (1822), GraÂżyna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady ( i IV 1823, 1832), KsiĂŞgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833), Pan Tadeusz (1834); wiersze: Oda do mÂłodoÂści (1820), Do Matki Polki (1830), ÂŚmierĂŚ puÂłkownika (1831), Reduta Ordona (1831) Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czoÂłowy z trĂłjcy ?wieszczĂłw?). Syn adwokata, MikoÂłaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. UkoĂączyÂł studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu WileĂąskiego; stypendium odpracowywaÂł potem jako nauczyciel w Kownie. ByÂł wspó³zaÂłoÂżycielem tajnego samoksztaÂłceniowego Towarzystwa FilomatĂłw (1817), za co zostaÂł w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w g³êbi Rosji. W latach 1824-1829 przebywaÂł w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; nastĂŞpnie na emigracji w ParyÂżu. WykÂładaÂł literaturĂŞ ÂłaciĂąskÂą na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literaturĂŞ sÂłowiaĂąskÂą w College de France w ParyÂżu. W 1841 r. zwiÂązaÂł siĂŞ z ruchem religijnym A. TowiaĂąskiego. W okresie Wiosny LudĂłw byÂł redaktorem naczelnym fr. dziennika ?Trybuna LudĂłw? i organizatorem ochotniczego ZastĂŞpu Polskiego, dla ktĂłrego napisaÂł demokratyczny SkÂład zasad. autor: Cezary Ryska KupujÂąc ksi¹¿kĂŞ wspierasz fundacjĂŞ Nowoczesna Polska, ktĂłra propaguje ideĂŞ wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje siĂŞ kilka tysiĂŞcy utworĂłw, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do uÂżytku przez MEN, ktĂłre trafiÂły juÂż do domeny publicznej. Wszystkie dzieÂła sÂą odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami. UWAGA :: EBOOK dostarczany jest w postaci cyfrowej, do pobrania z biblioteki na koncie Allegro oraz w ksiĂŞgarni Ebookpoint. KupujÂąc ebooka na tej aukcji musisz posiadaĂŚ konto w Allegro. Pobrane pliki w zaleÂżnoÂści od formatĂłw przeczytasz na: czytniku (Kindle, PocketBook, Onyx, Kobo i inne), smartfonie, tablecie lub komputerze. Ebook zostanie zabezpieczony za pomocÂą znaku wodnego i nie posiada DRM. KONTAKT: allegro@ tel. 32 230 98 63 w. 121 fax. 32 230 98 63 w. 110 (pon. - pt. ul. KoÂściuszki 1c 44-100 Gliwice

.

3hkx7ksxpm.pages.dev/243

3hkx7ksxpm.pages.dev/535

3hkx7ksxpm.pages.dev/180

3hkx7ksxpm.pages.dev/223

3hkx7ksxpm.pages.dev/95

3hkx7ksxpm.pages.dev/48

3hkx7ksxpm.pages.dev/105

3hkx7ksxpm.pages.dev/163

3hkx7ksxpm.pages.dev/679

3hkx7ksxpm.pages.dev/162

3hkx7ksxpm.pages.dev/734

3hkx7ksxpm.pages.dev/987

3hkx7ksxpm.pages.dev/325

3hkx7ksxpm.pages.dev/775

3hkx7ksxpm.pages.dev/732

adam mickiewicz do na alpach w splugen